माझ्याकडे एक छत्री आहे. माझी आभाळाची छत्री.. गुलाबी रंगाची, लांब दांड्याची....या छत्रीला मी जसा विसंबत नाही, तशी छत्रीसुद्धा मला कधी विसंबत नाही...
.....
माझ्याकडे एक छत्री आहे. माझी आभाळाची छत्री.. गुलाबी रंगाची, लांब दांड्याची. रंग बऱ्यापैकी मळलेला आहे. गंजलेल्या तारांच्या गंजाच्या छटा त्यावर उमटल्या आहेत. कधी कधी तारा सुटतात. त्या मी परत बसवून घेतो. पाऊस सुरू व्हायच्या आधीपासून म्हणजे मेपासून ते पाऊस संपल्यानंतर अगदी ऑक्टोबरपर्यंत मी त्या आभाळाच्या छत्रीला अंतर देत नाही. विसरत नाही म्हटले तरी, दोन तीनदा तरी ही छत्री दुकानात, खानावळीत विसरून आलोय; पण तितक्याच प्रयत्नाने ती शोधूनही आणाली. छत्रीला मी जसा विसंबत नाही, तशी छत्रीसुद्धा मला कधी विसंबत नाही.
ही आभाळाची छत्री वारसा हक्काने माझ्याकडे आली आहे. माझ्या आभाळाने, माझ्या बाबाने दिलेली ती छत्री आहे. ह्याच छत्रीतून कधी कधी आम्ही दोघे अर्धे अर्धे भिजत भर पावसातून आलेलो आहोत. हीच छत्री मी बाबाचा डोळा चुकवून घेऊन गेलो आहे. बाबाने तीन-चार वर्षे वापरलेली छत्री मी त्याच्यानंतर पाच-एक वर्ष तरी वापरत आहे. अजूनही वापरणार आहे. ही छत्री उघडली की मस्त सर्र करून आवाज येतो आणि छत्रीतून प्राजक्ताची फूले पडावीत तशा आठवणी पडतात. पावसाने नाही भिजलो तरी आठवणीने मी नक्की भिजतो.
माझा डोळा चुकवून माझी मुलगी कधीतरी ती छत्री घेऊन जाते. हिस्ट्री रीपीट्स म्हणतात. जनुके एकच आहेत, ना काही झालं तरी. छत्री मला दिसेपर्यंत, मुलगी घरी येईपर्यंत मी बेचैन होतो. मुलीला मी सांगतो, ही छत्री तुझ्या आजोबांची आहे. ती हळूच एक कटाक्ष आजोबांच्या फोटोकडे टाकते आणि मी सांगायच्या आधी हळूच नमस्कार करते. तिला सांगावसं वाटत बेटा, माझ्यानंतर ही छत्री तुझीच आहे बरं.
असाच कधी कधी तूफान पाऊस पडतो. मी छत्री घेऊन बाहेर पडतो. पावसाकडे, माझ्या आभाळाकडे बघतो आणि सरकन छत्री उघडतो. माझी नेहेमीची आभाळाची छत्री....
- केदार साखरदांडे
